Ποιος θα σου γράψει, θείο φως
ότι εκπηγάζεις αμετάβλητο και αναλλοίωτο
από το λυτρωμένο μου βλέμμα;
Εγώ όχι: γιατί η ουσία της αυτογνωσίας
είναι “μυστικό” αιώνιο και ασύλληπτο·
εγώ όχι γιατί και μόνο ονομάζοντάς σε
σε αμφισβητώ και σε χάνω·
εσένα, παράξενη αλήθεια που με ανακαλείς
στον ποθητό τρόπο της ύπαρξής μου.

Ευλογημένη ομοίωση,
υπερευλογημένο το παιχνίδι το απλό,
το συναρπαστικό και μυστηριώδες,
το να επιμένουμε να είμαστε δύο διαφορετικές και όμως
τόσο όμοιες· αλλά σε αυτό
βρίσκεται το απίστευτο και μοιραίο κλειδί
του δικού μας “υπάρχειν”· και ο νους
που σε προφταίνει, αν ποτέ αναρωτιόταν
γιατί δεν σε κλέβει από το Σύμπαν
για να ανυψώσει καλύτερα το ίδιο του το σώμα,
ευθύς θα σε διέλυε.

Επαναλαμβάνεται έτσι για μένα ο αρχαίος μύθος
του Έρωτα και της Ψυχής σε αυτήν την ένωση
με τρόπο τόσο ζοφερά
φωτεινό· αλλά, Θεά,
κανείς ποτέ δεν ξέρει ότι τη νύχτα σηκώνω
της ζωής μου το φτηνό φανάρι
για να αναμετρηθείς με προαισθήματα
που αναδίνονται από άνθη και από κάθε χάρη.