Τα πιο ωραία ποιήματα
γράφονται πάνω στις πέτρες
με πληγωμένα γόνατα
και τα μυαλά ν’ ακονίζονται στο μυστήριο.
Τα πιο ωραία ποιήματα γράφονται
μπροστά από έναν άδειο βωμό,
που περιβάλλεται από υπηρέτες
της θεϊκής τρέλας.
Έτσι κι εσύ, τρελός, θεότρελος όπως είσαι,
απήγγειλες στίχους στην ανθρωπότητα,
στίχους της απολύτρωσης
και βιβλικές προφητείες
σαν αδελφός του Ιωνά.
Αλλά στη Γη της Επαγγελίας
όπου γεννιούνται τα χρυσά μήλα
και το δέντρο της γνώσης,
ο Θεός ποτέ δεν κατέβηκε ούτε σε καταράστηκε.
Όμως εσύ, ναι, καταριέσαι
ώρα με την ώρα το τραγούδι σου
γιατί κατέβηκες στο κενό των αθώων,
εισπνέοντας τη λύπη
ανήμπορη για επιβίωση.