Οι μύθοι των ποιητών
κάποιες φορές φαντάζουν όνειρα λυπητερά
όμως αρκεί η όψη
ενός ευγενικού Θησέα
που μαζεύει τον μίτο της Αριάδνης
για να σώσει την ψυχή από τον λαβύρινθό της.
Πόσες βόλτες δεν έκανα φίλε μου
στην κόλαση του φρενοκομείου
ψάχνοντας μια πόρτα αφηρημένη
που θα με οδηγούσε στον ουρανό.
Μα κανένας ήρωας οπλισμένος με ασπίδα
που κουβαλά μαζί του μια ωραία γυναίκα
δεν ήρθε για να με σώσει.
Οι ήρωες δεν ξέρουν ν’ αγαπούν
απλώς εκτιμούν την κατάσταση
και αντιλαμβάνονται ότι πάνω από τη γη
ίπταται η σκέψη του ανθρώπου.
Έτσι είσαι κι εσύ η σκέψη μου
και ξέρω ότι κυριαρχείς στην ύλη,
θα μπορούσες να δεσπόζεις στην κόλαση
χωρίς να γδάρεις την καρδιά του ποιητή
που ραγίζει για κάθε τριαντάφυλλο
που ραγίζει για κάθε στεναγμό.