Όταν οι Τούρκοι μπήκανε στην Πόλη
–την άγια μήτρα της Χριστιανοσύνης–
και τα ιερά και όσια βεβηλώναν
σφάζοντας κι ατιμάζοντας
κι ενώ
τριακόσια τόσα σήμαντρα σημαίναν
θρηνώντας την καταστροφή
και δάκρυζαν της Παναγιάς τα μάτια
–μιας κι ήταν θέλημα Θεού
η Πόλη να τουρκέψει–
λένε πως ένα τόσο δα αγγελούδι
πέταξε στο πεδίο των μαχών
κι άρπαξε του Αυτοκράτορα τη σπάθα
Άοπλος βρέθηκε λοιπόν ο Κωνσταντίνος
ανάμεσα στα στίφη των απίστων
και τότε είναι που φώναξε με τη βαριά φωνή του
«δε βρίσκεται ένας χριστιανός
να πάρει την ψυχή μου;»
και τα λοιπά και τα λοιπά
Μα η σπάθα;
Πού να την πήγε και γιατί το νιόκοπο αγγελούδι;
Κανείς ποτέ δεν πήρε την απόκριση
Ψίθυροι μόνον κυκλοφόρησαν στη χώρα
φήμες ανεξακρίβωτες πως τάχα
χρόνια μετά την αποφράδα ημέρα
μια ομάδα αγίων το σπαθί μετέφερε κι απίθωσε
πάνω στο σώμα του σεπτού Αυτοκράτορα
–το άλιωτο σώμα, το εύοσμο, το τρισευλογημένο–
για να το βρει σα θα ξυπνήσει ο Ρήγας
και πως μ’ αυτό
πιο κοφτερό και λαμπερό από πρώτα
θα βγει στις πόρτες και στις εμπατές
το νικηφόρο αγώνα να τελέψει.
Και λένε ακόμα οι φήμες πως
πρωτύτερα
τούτη τη σπάθα την αυτοκρατορική
που από ’να σ’ άλλον βασιλιά πηγαίνει
σε μια προσευχητήρια τελετή
πλήρη δακρύων και θαυματουργίας
στις καθαρτήριες φλόγες τη βυθίσαν
για να καούν του γένους τ’ ανομήματα
και να σβηστούνε τ’ ανεξίτηλα ίχνη
–τόσων αιώνων αμαρτίες και πάθη
που θόλωσαν το βλέμμα τού Θεού
κι άνοιξε την Κερκόπορτα στα στίφη–

Όσο για μας που έχομε ζήσει
σ’ όλους τους ύστερους καιρούς
–απ’ την ημέρα τού χαμού
ως της ανάστασης τη ζείδωρη ώρα–
μοιραία σωρεύοντας καινούργιες αμαρτίες
λένε
πως δεν υπήρξαμε ποτέ
παρά μονάχα σαν σκιές ονείρων
–ονείρων εφιαλτικών–
μέσα στον ύπνο τον τεταραγμένο
του σεβαστού μας Αυτοκράτορα
και πως
θα διαλυθούμε παρευθύς
μόλις εκείνος εγερθεί και οδεύσε