Γειτονιά μου παιδική
και περήφανη μιζέρια,
οι γειτόνοι καρδιακοί,
κατακάθαρα τα χέρια.

Το καρβέλι μύριζε,
χτύπαγε η καμπάνα,
ο πατέρας γύριζε,
στο κατώφλι η μάνα.

Αναμνήσεις παιδικές,
αναστεναγμοί και δάκρυ,
συννεφιά στις συννεφιές
και η πρώτη μου αγάπη.

Όλα στάχτη γίνανε
και τα πήρ’ ο αγέρας,
μα οι αλήθειες μείνανε
που `λεγε ο πατέρας.