Έρχεσαι μόνο σαν Απρίλης!
Θανατερή εφηβεία, απαστράπτουσα.
Είτε στα βλέφαρα σε κλείνω
είτε σ’ ένα ποίημα,
οργιάζεις Άνοιξη!

Έρχεσαι μόνο σ’ εκείνο το πρώτο
σκίρτημα, το παιδικό.
Σκορπάς το δέος ανέγγιχτου κρίνου.
Ολάνθιστή φευγαλέα μακαριότητα!

Τώρα που μεγάλωσες κι έγειρες
σαν το θρεμμένο στάχυ,
ζεις τα καλοκαίρια σου στην άγνοια
της μοναξιάς σου.
Τώρα που μεγάλωσες, είσαι απλά ένα όνειρο
αλαργινό και ξένο.

Δένω τις λέξεις σε φασκιές
και σε κρατώ πολύτιμο καρπό!
Δείπνο μυστικό!
Απρίλης ήταν!
Απρίλης θάναι.