Κάθε πρωί, εκεί, με τον καφέ
ζυμώνεις μες στα όνειρα
μιαν «άλλη» μέρα αστραφτερή,
ένα άλλο ύφος στο συναίσθημα.
Μιαν άλλη επικράτεια θέλεις
να κυβερνάει το γέλιο σου.
Ονειρεύεσαι τη δική σου
παγκοσμιοποίηση
και ξεκινάς…

Το μεσημέρι έρχεται λίγο η κόπωση.
Μα λες, δε χάθηκαν ακόμα
όλες οι μάχες. Στα Γαυγάμηλα κρίνονται
τα σπουδαία. Ανασυντάσσεσαι.
Ξέχασες πως οι νίκες οδηγούν
στο πουθενά.
Και οι επιστροφές μέσω Γεδρωσίας
δεν αντέχονται από ονειροπόλους.

Η μέρα προχωρά τέμνοντας τον χρόνο
στο σημείο: Αύριο

Πρέπει να αποχαιρετήσεις τόσους ήλιους
ή να τους ακολουθήσεις στην καταβύθιση
και να χαθείς.
Ή, ακόμα,
να μεγαλώσεις τη μέρα σου στο άπειρο…

Πώς το είπες εκείνο το θεώρημα
με τον σπειροειδή χρόνο;
Τον κάνεις ελατήριο στα χέρια σου!
Τον επεκτείνεις στο διηνεκές!
Μη νιώθεις τύψεις που τα όνειρα
ξεπερνούν τα μέτρα σου…

Και ξαφνικά
γυρίζεις την πλάτη στη θάλασσα.
Έτσι τελειώνουν οι παραστάσεις.
Απότομα.
Όπως το φως του ήλιου…