Τα ποιήματα που έρχονται
Έχουν το άρωμα της ξενιτιάς
Είναι προσφυγόπουλα
Πλάνητες, χωρίς να βρίσκουν
Της μιας στιγμής απάγκιο.

Τα βλέπω εκεί κάτω στους καλαμιώνες
Να ξεκουράζονται για λίγο
Κι ένα- ένα, αίφνης
Να ντύνεται τις λέξεις του
Να φορά το γιορτινό του φόρεμα
-από ζουμπούλια και ηλίανθους-
Να καβαλικεύει το περήφανο άτι του
Και να ροβολάει στις βραγιές της Τέχνης, απροστάτευτο
από συντρόφους.

Τα ποιήματα που έρχονται είναι παιδιά αμάραντα
Περιμένουν στωικά ένα κάλεσμα ένα νεύμα, να έτσι. .. σαν
χαιρετισμό!
Με την πένα οπλισμένη αγάπη, από εσένα, Ποιητά!
Εσύ κι Εκείνο, Ποιητής και Ποίημα
Κάτι σαν μονομαχία σε μαρμαρένια αλώνια
-Παιχνίδι αιώνιας μέθης στο ωραίο-

Σαν θρίαμβος μιας μεγάλης νίκης
Ή σαν αιματηρή σφαγή, χωρίς προηγούμενο.

Γιατί τα ποιήματα που έρχονται…
Οπλοφορούν.