Αραίωσα να έρχομαι εκεί,
τη μνήμη να ασβεστώνω με τον πόνο,
αποφεύγοντας έτσι
τις σκουροθρόφες υγρασίες
της άνοιξης.

Ή να ρίχνω στο κανδήλι λάδι.
Να καίει, να καίει, να καίει
θαλερό,
στους ανέμους και στις απότομες
βροχάδες.

Αραίωσα να έρχομαι εκεί
και να σου διαβάζω ποιήματα
που έγραψα για σένα
σε ώρες πένθιμης ανθοφορίας.

Να σου τραγουδώ τραγούδια του φονικού έρωτα.
Να σου πλέκω στεφάνια την πρωτομαγιά
και στις τόσες άλλες επετείους.

Ήρθε ο καιρός της ενηλικίωσης.
Ή θαρρείς
πως έπαψαν οι ώρες να μετρούν
την απουσία σου;