Σε θυμάμαι.

Περίμενες στην Πρυτανεία
φορώντας ένα άσπρο πουκάμισο.
Μόλις που πρόλαβα το ραντεβού μας
ασθμαίνοντας.
Ως ταγμένος αοιδός του επικείμενου
πόνου, περίμενες.
Τυλιγμένος στο μαύρο εντός σου.

Είπες, θα είμαι εδώ αν με χρειαστείς.
Κι απλόχερα ήρθε ο χειμώνας,
πιο βαρύς
κι απ’ τη μισή χαρά που τρεμόπαιζε
με το πουκάμισό σου το λευκό.

Σε θυμάμαι, εκεί, στην Πρυτανεία
που περίμενες.
Στο μαύρο εντός σου.