Από τα τόσα που σου χάρισα,
από τα όλα που λαμπρώς κατάθεσα
ως σάτυρος, μάγος, οπαδός,
μέρα και νύχτα,
σε ανατολές και σούρουπα,
σκυφτά, μπροστά στα πόδια σου,
ένα μόνο κράτησε.

Μήτε τα γιασεμιά. Μήτε τα αρώματα.
Μήτε τις επιγραφές. Μήτε τις περγαμηνές.
Ούτε τις λέξεις και τα ρήματα,
τα τόσα γλυκά και σκοτεινά
κι ασήμαντα στολίδια.

Κάνε την παλάμη σου χαρτί,
σφουγγάρι, μαύρη τρύπα
και λεύκανε τις προσφορές.

Όμως, τον τόπο της φωτιάς και της βροχής,
της αστραπής το θάμα,
αυτό το δώρο μην ντραπείς
να το υιοθετήσεις.

Το τρίτο ημισφαίριο, πλάτωμα
καρδιάς, από νερό και έρωτα,
από κρασί και έρωτα, από φωτιά
και θάλασσα, από φωτιά και αλάτι,
από σιωπή και ανάσταση,
απ’ του εσπερινού το δάκρυ.

Αυτό το δώρο κράτησε ανάμεσα
στα δάχτυλα, κάτω απ’ τη μασχάλη,
στον κόρφο σου, στο στήθος σου,
στον όμορφο λαιμό σου.

Αυτό το δώρο κράτησε
και εγώ θα μεγαλώσω
μέχρι την άβυσσο μακριά.