Μου τελείωσε ακόμα και ο Θεός
και δεν έχω πώς να σε σκεφτώ
μες στη φτωχή παλάμη μου.
Ξυπόλητος καθώς γυρνάς,
γυμνός στο καταχείμωνο.

Όλες μου τις πόρτες άνοιξα,
μα τόσος θάνατος δε χωράει σε μια ζωή.
Ούτε στη φαρέτρα ενός φτερού,
καθώς ταλανίζεται
στο αεισταγές ταξίδι του πένθους.

Μου τέλειωσε ακόμα και ο Θεός
και τώρα πώς να σε τυλίξω τρυφερά
μέσα στα βλέφαρά μου.
Έτσι που μεγάλωσες
ανανούριστος κι απόξενος
από λόγια αγάπης.

Της Κυριακής τα πρωινά
χάσανε το μελωδικό τους άσπρο.
Γέμισαν πρόσωπα θολά και όνειρα
με μάτια στάχτη.

Κοίτα να δεις που δυσκολεύομαι
και να σε ζωγραφίσω…
Μου τέλειωσε ακόμα και ο Θεός
και δεν μπορώ να βρω το χρώμα σου,
το σχήμα σου, το ηχηρό ανάστημά σου,
το γέλιο σου το ανάρμοστο
και την αρχή της μεγάλης
άρνησης…