Τα λόγια που καίγονται, θημωνιές υποσχέσεων
δεν είναι του έρωτα.
Τα λόγια που καίγονται χωρίς αγιόκλημα και γιασεμί
δεν είναι του έρωτα.

Πόσες εκτάσεις φύτεψα με όλα τα ασημογράμματα
και πόσες λίμνες άδειασα για να σε ζωγραφίσω.

Όλα τα λάμδα και τα ρω θυμιατήρι του έρωτα.

Λίγο θάλασσα, λίγη άσπρη πέτρα απ’ το έρημο
ακροθαλάσσι με την αγράμπελη,
λίγο γιασεμί και σπόρους παρθένο σιταράκι.

Θυσία του έρωτα.

Μα τα λόγια καίγονται και δεν είναι του έρωτα.
Και το πρόσωπό σου στέγνωσε, σχεδόν αποτεφρώθηκε,
αφού τα λόγια πυρκαγιά δεν είναι του έρωτα.

Κι αναζητάς δυο σταγόνες αίμα αλμυρό
από τις φλέβες μου.
Και μου ζητάς τον πληγωμένο ερωδιό που μάζεψα
στο λόφο με τα καρφιά του έρωτα, μαύρα μεσάνυχτα.
Και λες πως καρτεράς την ιδρωμένη ανάσα μου
που είναι του έρωτα.

Μα τα λόγια καίγονται, αέρας γίνονται.

Κι έμεινα ολομόναχη να σε καρτερώ
χωρίς λόγια, χωρίς χρώμα, χωρίς σχήμα,
αερικό, στα τρίστρατα με τους ανέμους,
αλαφροΐσκιωτη σπορά του έρωτα…