Σε λέω μνήμη, τραγούδι ατελείωτο. . .
Αμανές ακοίμητος από αρχέγονα βάθη ηδονής
Σε λέω θάλασσα, όχι οποιαδήποτε θάλασσα. Μόνο εκείνη
που φιλιώνει τα τέρατα με τα αγάλματα.
Σε λέω ωκεανό, μαύρο ακατέργαστο διαμάντι. Σε λέω
Άνοιξη και μαζί Φθινόπωρο. Σε λέω «να ο καιρός του κάλλους»!
Σε ονομάζω ο χρόνος μου, μα είσαι η αθανασία μου.
Σε ονομάζω μοιρολόγι, μα είσαι ύμνος ,ακάθιστος καημός!
Σου φωνάζω δυνατά για νάρθεις, μα υπάρχεις ήδη παντού
Ηρακλείτεια φωτιά, μούσα αστείρευτη. . .

Είσαι η Μνήμη! Είσαι του μαύρου η χαρά.
Είσαι ανθός που τρέφεται από την βαρυχειμωνιά.