Σ’ αυτό το ταξίδι η γη
δε θα έχει μνήμες.
Οι σκιές των δένδρων
θα είναι απείραχτες
από στρατοκόπους.
Ο αέρας θα φυσάει παρθένους
καημούς, και το χάδι του
πρώτη φορά θ’ αγγίζει
ανθρώπινες λέξεις.
Οι σιωπές θα τορνεύουν λαμπρά
τους αθώρητους βράχους
σκαλίζοντας στους αιώνες
τη λήθη του χρόνου.

Σ αυτό το ταξίδι η γη
δε θα έχει μνήμες και φωνές.
Ούτε δάκρυα
από αλλότρια συναισθήματα.
Το χώμα ολόφρεσκο
θα χαμογελά
και τα πόδια μας θα χορεύουν πάνω του
ρυθμούς ασχημάτιστους.

Σε αυτή τη γη,
καθώς θα χαράζει άλλος καιρός,
θα φυτέψουμε νέους θεούς
και θα ριζώσουμε άφατες προφητείες,
παραχαράσσοντας την ιστορική αφήγηση
που θέλει μνήμες για να ζει,
βήματα για να στέκει.

Ακόμα και ο έρωτας θέλει
καινούργια γέννα.
Έρχεται κάποτε η στιγμή που ο θάνατος σε έλκει
κι ο έρωτας καραδοκεί να πιάσει τη στιγμή
και ν’ ανθοφορήσει.
Σπέρμα και μήτρα για να ζει
ο θάνατος του πλέκει.
Σ αυτό το ταξίδι η γη δε θα έχει μνήμες. . .