Σε κάποια περιστροφή του κύκλου,
δεν μπορεί,
θα σκοτεινιάσει ο έρωτας.
Οι λέξεις γίνονται καρφιά
τέλια αγκαθωτά,
ως την περίμετρο.

Μα ως τότε,
ως τη στιγμή του ναυαγίου
και της ολικής άρνησης,
κάθε ακτίνα λαμπερή
θα την περπατήσουμε.
Στα ακροδάχτυλα πατώντας
και πίνοντας όλο το φως της νύχτας
( νύχτα ασέληνη ο έρωτας),
μονορούφι.

Ίσως παίζοντας και λίγο κότταβο
με τον δήμιο έρωτα:
«Στην υγειά του απροσκάλεστου»!

Διανύοντας έτσι αιμόφυρτες διαμέτρους
εθελούσιας αυτοανάλωσης.