Σβηστός φέτος ο δρόμος με τα φώτα
δεν με καλούν οι αναλαμπές τους

δείχνει τη σκοτεινή της όψη η γιορτή·
μάλλον ένα ποτάμι σκοταδιού
χάσκει ανάμεσα στις φωταψίες

Είναι εκεί να μου θυμίζει
τις λυπημένες κορυφές των δέντρων
που υψώνουν το ανάστημά τους
αντίσταση σ’ όλες τις ήττες

είναι εκεί να μου θυμίζει
τις διπλές όψεις των πραγμάτων
τη σιωπή μέσα στα λόγια
την απουσία μεσ’ στην παρουσία
το βαθύ σκάμμα που στηρίζει κάθε κτίσμα

είναι εκεί να επιτρέπει
στη φαντασία
στο στοχασμό ν’ ανοίγει τα φτερά του
να χάνει η επανάπαυση το έδαφος της

Εκεί, στη μέση από τα φώτα
το άγριο λυπημένο χάσμα
ανοίγει αιμοβόρο στόμα
να ροκανίσει το θεμέλιο που συντηρεί
τις τεχνητές ανίερες ισορροπίες