Παρανοώντας την αγάπη
το μίσος κρίνοντας λαθραίο
την ύστατη ώρα
διακρίνω μονοπάτια
προς της ψυχής μου τις αβύσσους

Πού οδηγεί της κακίας η γοητεία
το πείσμα αυτό της μεγαλομανίας
η αδυσώπητη κραυγή απελπισίας
από την απουσία της προσέγγισης;

Κυκλοφορούν στο νου μου οι σκέψεις
τριγύρω μου κοιτάζω απορημένα
αν τα ερωτήματα αυτά
μονάχα εμένα βασανίζουν

Ψαλμός όμως αιμάτινος
όλα αυτά στην παρουσία
και στη στιγμή που την κερδίζω
—που τη χάνω;—