Μυστικά αντηχούν οι λέξεις
και μόνο εγώ ακούω τον αντίλαλο
Σε βαθύ φαράγγι κατεβαίνω
αδιαφορώντας για τον κίνδυνο
Σύντροφό της κάνει την άγρια βλάστηση η ψυχή
και φιλικά χαιρετίζει τα θηρία που την κατοικούν

Μπορώ τάχα να σ’ αφήσω
τούτη την εικόνα μου να δεις
ν’ ανασάνεις τις αναθυμιάσεις της φωτιάς
από την κρούση της πέτρας
που επιχείρησα σαν τον πρωτόγονο
προσπαθώντας κοντά μου να σε φέρω;