Κυλιόμενα πετρώματα
ανηφορική διαδρομή
προς τα που βαδίζω άγνωστο
κι ακόμα ασαφείς οι παραπομπές
σε μελλοντική ευτυχία

Ξεκολλώ από τη λάβα
που ξεστόμισε το ηφαίστειο της φαντασίας
κι αφήνω το δάκρυ να κυλήσει ικετευτικά
στον ίδιο μου τον εαυτό
να αποδεσμευθώ απ’ τις παγίδες μου
να γλιστρήσω ως την πιο βαθιά προσδοκία
περιμένοντας να φέξει πάλι
μια συνετή μέρα

να με λυτρώσει απ’ τους κυκλώνες μου