Καμένα απολιθώματα λαμπρής εποχής
στην πετρωμένη μου σιωπή
Το πυροτέχνημα της λύπης
σβήνει τη δίψα του στο αίμα μου
και η βροχή από λάμψεις
κατακλύζει τον ορίζοντα

Το φράγμα που χωρίζει τον μέσα κόσμο από τον έξω
αφήνει την πικρή του γεύση
να διαπεράσει τις κλειδώσεις
για να ραγίσει τέλος απ’ την πίεση
που του ασκεί η αντίστασή μου

η ανάγκη του άλλου
δριμεία σαν χιονοθύελλα