Κατηφορικά μονοπάτια
με βγάζουν σ’ ένα ξέφωτο
Λύνονται τα κορδόνια μου
βυθίζομαι στη λάσπη
Τα μάτια μου γεμίζουν ιριδισμούς
από τη λάμψη σου
Με οδηγεί τώρα αυτή
εδώ που έχω καταβαραθρωθεί
αλλά της αντιστέκομαι

Όμως να, μικρές σπίθες
προοιωνίζουν τη νέα φλόγα
που θ’ ανάψει από τα έγκατα μου
για ν’ απλωθεί
να κάψει ό,τι απόμεινε από τους δισταγμούς μου
να φωτίσει πανηγυρικά το χώρο
να θεραπέψει την αρρώστια που πλανιέται
να φανεί το πρόσωπό μου
και να δω
με βλέμμα καθαρμένο