Το λιμάνι σιωπηλό
Ο ακήρυχτος πόλεμος
της νύχτας με τ’ αστέρια
ανεβοκατεβάζει τη σημαία
στο κοντάρι που λυγίζει ο άνεμος

Η μέρα που θα χαράξει
κυοφορεί αμέτρητες συμπληγάδες
για να διαβεί εκείνη ανάμεσα
και η αναπνοή της
να φουσκώσει με θαλασσινό αέρα τα πνευμόνια της
μέχρι τις τελευταίες απολήξεις

Μια περήφανη λάμψη απ’ τα μάτια
κι από τα μαλλιά της
θ’ ανασηκώσει τότε το πέπλο της σιωπής
και μικρά άκακα έντομα
θα χορέψουν στην ατμόσφαιρα
θα πλημμυρίσουν με το βόμβο τους
τα ακουστικά πεδία της

Ύστερα θα γυρίσει στα ιερά χώματα
των πατρίδων της
περιμένοντας να νοιώσει τα πόδια της
να πατούν σε έδαφος νοτισμένο
από λαμπρή βροχή μεσημεριού
στην έξοχή μεσοκαλόκαιρο