Ασυνάρτητα
τα λόγια

Κάθονται στο λαιμό μου
και κλυδωνίζουν το πλοίο
που με φέρνει στις νέες χώρες

Που θα σταθούν
τα φληναφήματα
του εσωτερικού τοπίου;

Πως θα διανυκτερεύσω
στον ξένο τόπο
που φιλοξενεί την αγωνία μου;

Το κάλεσμα της ζωής
γκρεμίζει από ψηλά
τις αντιστάσεις μου
στο οπτικό πεδίο
που αναπάντεχα
ανοίχτηκε μπροστά μου

Οι πόλεις μας
τα καταφύγιά μας
λιμοκτονούν
από την άρνηση στο πέταγμα
μπρος σε οθόνες
οπού τα μηνύματα μπερδεύονται
σε ακατάσχετη φλυαρία
χωρίς την πνοή
που θα τα ανέβαζε
πάνω από τη γραμμή του ορίζοντα

σε θέα απέραντη
σε λόγο κρουστό
σε νέες διαστάσεις
στην κατανόηση
του αδύνατου
του περιφρονημένου

Επιστρέφω
από το στριφογύρισμα
σε άδειους δρόμους
πίσω στο κάθισμά μου
προσπαθώντας να ορίσω
τον τόπο που μου ανήκει

το βλέμμα μου
που να το στρέψου
ώστε να δω
την καταιγίδα που πλησιάζει
πάνω από τις άνυδρές μας κατοικίες
να μας προσφέρει τέλος
λίγη δροσιά

στον καύσωνα
που άλλαξε σε έρημο
τις πόλεις μας
τις εξοχές μας