Η οιμωγή πού ξεπήδησε απ’ τα σπλάχνα
φέρνει πίσω καταχωνιασμένες μνήμες

Λάμψη υπέργεια καταυγάζει
τα μονοπάτια των ιστών τής σκέψης
Τα νήματα πού οδηγούν σέ λύσεις
είναι από εύκαμπτο και τρυφερό υλικό

Απέραντα τοπία από βλάστηση
αναζητούν το βλέμμα που θα τα κοιτάξει
κι υπόσχονται νέες ερμηνείες τής ζωής

Ακούραστα βαδίζουμε και βαδίζουμε
Κάποια ώρα γεμάτη κατάφαση
το κουκούλι της πλέκει αναπάντεχα

Ίσως ο νους δεν είναι ακόμη έτοιμος
να γευτεί τον καρπό της

Μα ο καιρός έχει γυρίσματα
κι είν’ από στερεό μέταλλο ή σκαπάνη μας

Λειτουργία μυστική
κινεί το δοξάρι της
στης ψυχής τα κατάβαθα
να υμνήσει τον πόνο