Την κυρία Όλγα
πρόσφυγα από το Ουζμπεκιστάν
που μου σέρβιρε τον καφέ
στις οκτώ το πρωί
άλλα όχι νωρίτερα

την Ρούλα, χήρα σαράντα χρόνων
με δυο παιδιά

την Τζούλια, τη χαρούμενη
από το καζακστάν
– σπούδαζε τουριστικά επαγγέλματα-

ην Έλλη με την μακριά
ολόσγουρη κόμη
που μου ’φερνε τις ελίτσες με το ποτό

την Ξανθίππη, το αφεντικό,
-όλοι την αγαπούσαν κι
όλοι την φοβόνταν—

την Ελένη, την κουνιστή που κοίταζε
πως θα πάρει πουρμπουάρ
τον ευγενή Βαγγέλη
όμορφο μελαχρινό

την Μαρία την μικρή χαριτωμένη
-θα σπούδαζε θέατρο— 
και τον αδελφό της τον ακόμα πιο
μικρό, μαθητής, γαρ,
που χαιρετούσε φασιστικά
μολονότι γλυκός και τρυφερός
όλους αυτούς τους έχασα
όταν το Ζουρνάλ
όπου περνούσα τα καλοκαίρια μου
και τους χειμώνες μου
έκλεισε…