Κλεισμένη στο σπίτι που όσο πάει και μικραίνει
δεν ξέρω τώρα πια τι μου συμβαίνει,
χαμένη έξω απ’ τη δική σου αγκαλιά.
Φεύγουν σαν ώρες τα λεπτά
κι εσύ δεν είσαι πάλι πουθενά.

Είναι που μου λείπεις κάθε μέρα τόσο
που από τον πόνο νιώθω θα ματώσω.
Είναι που μου λείπεις και που δεν σε βλέπω
που όποιον ρωτάω μου απαντάει “καλά είναι” σκέτο.

Είναι που το σώμα έχει αρρωστήσει,
που από τότε ακόμα δεν έχουμε μιλήσει.
Είναι που πεθαίνω, πυρετός σαράντα
είναι που μου λείπεις όχι τώρα, μα για πάντα.

Σωπαίνω δεν έχω πλέον δύναμη, ξεμένω
μου λείπει ακόμα να σε περιμένω
ν’ ακούω τον ήχο απ’ τα δικά σου τα κλειδιά.
Φεύγουν σαν ώρες τα λεπτά
κι εσύ δεν είσαι πάλι πουθενά.

Είναι που μου λείπεις κάθε μέρα τόσο
που από τον πόνο νιώθω θα ματώσω.
Είναι που μου λείπεις και που δεν σε βλέπω
που όποιον ρωτάω μου απαντάει “καλά είναι” σκέτο.

Είναι που το σώμα έχει αρρωστήσει,
που από τότε ακόμα δεν έχουμε μιλήσει.
Είναι που πεθαίνω, πυρετός σαράντα
είναι που μου λείπεις όχι τώρα, μα για πάντα.