Τον πρώην ψυχίατρό μου
τον εγκατέλειψα για δεύτερη
φορά
μάλιστα, μ’ άσχημο τρόπο.

Του ’στειλα μήνυμα πως
πάω σ’ άλλον γιατρό.
Αφού η νέα συνεργασία
εδραιώθηκε
να, το καινούργιο μήνυμα
εφτάμισι η ώρα το πρωί:
«Εννοείται ότι το ραντεβού
μετά το Πάσχα ακυρώνεται».

Χρωστάω όμως
σ’ αυτόν πάρα πολλά…

Είκοσι χρόνια πιο παλιά
μου έδωσε το νέο φάρμακο
που είχε μόλις βγει
και μ’ έσωσε στην κυριολεξία.

Με είχε τότε σε υποστηρικτική:
«-Δεν θα δίνουμε ερμηνείες»
μου είπε.

Μα, εγώ, συνηθισμένη απ’ τις
ψυχαναλύσεις. 
αυτοαναλυόμουνα – αυτοαναλυόμουνα
εκείνος άκουγε κι άκουγε.

Με την αυτοανάλυση
και την υπομονή του
ορίστε, σε κάθε διακοπές του
τα ποιήματα
κάποια απ’ τα καλύτερά μου.

Ας είχα μάτια
μόνον για τη φίλη μου.

Το διδακτορικό;
Χάρις σ’ αυτόν το τελείωσα.

Όταν είχε πια γραφτεί
και σταμάτησαν τα ποιήματα
ήταν η πρώτη φορά
που αποφάσισα να φύγω.

Δεν θέλησα να τον ξαναδώ.

Πάντως μου βγήκε
σε καλό
όπως και τώρα.
Ωστόσο, πάντα θα τον αγαπώ.
Αν τυχαία στην γειτονιά
τον συναντήσω
θα μου στοιχίσει να
κοιτάξει αλλού…