Η εποχή μας
η χιλιοκατηγορημένη
με τις κρίσεις οικονομίας και αξιών
έχει κάποια καλά.

Πόσοι θα ήτανε
σε άσυλα
χωρίς ψυχοθεραπευτές και φάρμακα.

Πόσοι θα πέθαιναν
από υπέρταση
σάκχαρο
καρδιά
εγκεφαλικά.

Ακόμη θα υπήρχαν
αγράμματοι ολότελα
να σκάβουν τα χωράφια τους
με το άροτρο.
Οι νέοι που τώρα
δουλεύουν σερβιτόροι, πουλητές
θα το ’καναν με γνώσεις
μονάχα δημοτικού.

Οι συγγραφείς
θα διόρθωναν χειρόγραφα
με το μολύβι
θ’ αντέγραφαν τις διορθώσεις  
ξανά και ξανά.

Οι τυπογράφοι θ’ άλλαζαν
μία μία τις ψηφίδες με τα γράμματα
χειρωνακτικά.

Περισσότεροι άπο σήμερα
-ακόμη χειρότερο –
θα πίναν βρώμικο νερό
και θα ’τρώγαν μόνον πατάτες.

Τα κορίτσια θα ’μεναν
παγιδευμένα
με τον σύζυγο και τα παιδιά τους
χωρίς καμία άλλη ασχολία
εξόν οικιακά.

Οι επιστήμονες
θα παιδεύονταν στη δουλειά τους
χωρίς το διαδίκτυο.

Μεγάλα πνεύματα
θα χάνονταν απ’ την ζωή
απ’ τα τριάντα, τα σαράντα,
τα πενήντα τους.

’Έχει η εποχή μας
κι αυτή κάποια καλά…