Πέρασα από το εξοχικό μας
σήμερα.
Τόσες αναμνήσεις παιδιόθεν.

Στον κήπο
ο γερο-πλάτανος εκεί
με την σκιά
και την δροσιά του’
πλατανάκι στα παιδικά χρόνια.

Οι φλαμουριές, τεράστιες
η συκιά, η κερασιά,
η καρυδιά
οι ευκάλυπτοι, τα πεύκα,
οι ιτιές, οι ροδοδάφνες
όλα στη θέση τους.

Το σπίτι, έρημο.

Με πόσα όνειρα το χτίσαμε,
κάτι λίγα καλοκαίρια
πόσο το χαρήκαμε…

Τώρα κλειστό,
αραχνιασμένο.

Μπήκα μια στιγμή
τα έπιπλα σκεπασμένα
με σεντόνια,
το μαγιό της μητέρας,
λερωμένο, 
δεν θα το φορέσει ποτέ πια.

Δυο φορές σταυροκοπήθηκα.
Μία μέσα
μια απέξω.

Πήρα ένα ρούχο
κι έφυγα.