Κλωθογυρίζω στα στενά και στ’ αδιέξοδα
Οι πλάκες του δρόμου ξεκολλημένες
μου πετάζουν λάσπες
Περιμένω την ανάμνηση να σπινθηροβολήσει
να τυλίξει στη γοητεία της το νου μου
ν’ ανάψει φώτα γιορτινά στην πόλη
η επιθυμία να ορθωθεί
το πρόσωπο του παρελθόντος χρόνου
να μου γνέφει στις στροφές
μάρμαρο σμιλεμένο από τα αισθήματα
με χαμόγελο αρχαίου αγάλματος
όπου σιγοκαίει μια κρυφή ζωή
σαν μουσική οργάνου της ανατολής
με ήχους μιας ακραίας λεπτότητας
ίδιους με κείνους από τις χορδές
που πάλλουν στην ψυχή
στις κορυφαίες στιγμές της