Tριάκοντα αργύρια τιμήθηκε η ζωή σου,
πορφύρα είναι το αίμα σου, είναι ζωή η πληγή σου,
κι εσύ η χαρά, περίλυπος, μέχρι θανάτου ήσουν,
κι ήρθαν οι αγάπες που έδινες, μαζί σου να καθίσουν.

Εσύ είσαι γιε μου, που κρατάς αιώνες μες στα στήθια,
την Δόξα έχεις όνομα, το πρόσωπό σου αλήθεια,
μάτια μου, σαν με κοίταγες, έφευγαν όλοι οι πόνοι,
ανθάκι μου της ερημιάς, μη με αφήνεις μόνη.

Δώσε μου σπλάγχνο μου, χαρά, να ‘ρθώ να σε φιλήσω,
παιδί μου, ήλιε μου και φως, την θλίψη μου να σβήσω,
τριάκοντα αργύρια τιμήθηκε η ζωή σου,
πορφύρα είναι το αίμα σου, είναι ζωή η πληγή σου.

Εσύ είσαι γιε μου, που κρατάς αιώνες μες στα στήθια,
την Δόξα έχεις όνομα, το πρόσωπό σου αλήθεια,
μάτια μου, σαν με κοίταγες, έφευγαν όλοι οι πόνοι,
ανθάκι μου της ερημιάς, μη με αφήνεις μόνη.