ΕΡΧΕΣΑΙ αθόρυβα μέσα στον ύπνο με οσμές
Της άνοιξης με κλεισμένες φτερούγες λυσίκομη
Κάτω από φωτοσκιάσεις φρικιούν οι διεσταλμένες
Κόρες παραμονεύοντας κάποιους ύπατους κόσμους
Έρχεσαι με φωνή απαλή σαν την πατημασιά
Στο χαλί προφέρεις διαμάντια που αργο
Βουλιάζουν σε μια λίμνη από λάδι αποτινάξεις
Αναλαμπές κάτω από φεγγαρόδεντρα πληγωμένα
Ελάφια βογκώντας περιτρέχουν το στήθος σου
Μια στιγμή ανυπαρξίας μια μετέωρη χορδή
Τανύζεται ραγίζοντας να βρει τον ουρανό

Κι ως πάσχιζες να λυτρωθείς λάλησε οό πετεινός
Σχίστηκε τ’ όνειρο στα δυο και τα διαμάντια
Στάχτες σκόρπισαν γύρω σαν ίσκιος χάθηκες
Σαν οπτασία μεσονυχτιού κι απόμεινες
Με την πικρή της προσδοκίας τη γεύση