Ψάχνω ποιήματα αιμόφυρτα, γυμνά
όπως τα γέννησε η ζωή
σ’ ένα βαγόνι του μετρό προτού
προφθάσουν να τροχίσουν τα νυστέρια
στρατιές γιατρών και αναισθησιολόγων.
Να πέφτουν λέξη-λέξη στον ακάλυπτο
ακροβατώντας
στα μπαλκόνια των πολλών
από τη γλώσσα κρεμασμένα σαν σφαχτά
διεκδικώντας
μια θεσούλα στην κατάψυξη
πλάι στις πένες ολικής υποταγής
των διατροφολόγων.
Κι ας ξέρω πως θα λιώσουν ανυπόγραφα
στην τσέπη του παλιού μπλουτζίν
μετά την πλύση.