Απρόσεχτη η νύχτα
της απόδρασης
σκοντάφτει στις διάσπαρτες σελίδες.
Καθρέφτες σκυθρωποί φιλονικούν
το πάτωμα βουλιάζει στο αναπότρεπτο
ένα κρεβάτι από ρίζες σιωπής
αργοσαλεύει.
Ο σκουριασμένος λόγος
παραδίνεται
αδειάζω τα βιβλία στον ακάλυπτο
ποιο ποίημα μπορεί να μ’ εμποδίσει;
Μάταια έψαχνα μια λέξη στον καιρό
ο τελευταίος στίχος λιποτάχτησε
κι ο έρωτας που οδηγεί
απ’ το μηδέν στο ψέμα
αρνείται σθεναρά να λειτουργήσει.

Ανάβω το σκοτάδι να κρυφτώ
στα πένθιμα χαμόγελα της λήθης.
Καλύτερα να κλείσω το παράθυρο.
Θα βρέξει αίμα.