Τον αγνοούσαν όλοι τον Μηνά
οι φίλοι, τα παιδιά, το ριζικό του.
Η σύνταξη αναιμική
το πόδι τσακισμένο.
«Μη με φυτέψετε στο χώμα», έλεγε
θέλω ν’ αγγίξω αέρα
να σκορπίσω.
«Σπατάλες», τον πείραζαν τα παιδιά
«όταν θα φύγεις μια φορά με το καλό
με τα μυαλά που κουβαλάς
η τρέλα σου θ’ ανθίσει».

Μυρίστηκε νωρίς την πυρκαγιά.
Τραβώντας το μπαστούνι απ’ το κενό
ξεχύθηκε ενάντια στο ρεύμα
μέχρι να πέσει στο ποτάμι της φωτιάς
να μετρηθεί με το ποτέ
να γίνει στάχτη.

Πρώτη φορά ο εαυτός του πρωτοσέλιδο.
Μηνάς Παραπανίσιος:
Αγνοούμενος.