Μες της νυχτιάς την σιγαλιά,
πονάς με νοσταλγία,
σαν να θυμάσαι απ’ τα παλιά,
μια ζωντανή ιστορία.

Ποιος είναι ο πόνος, γιατί κλαις,
κακόμοιρο πουλάκι;
Ποιο είναι το παράπονο,
και ποιον φωνάζεις να ‘ρθει;

Μόνο γυρνάς την άνοιξη,
μες στο γλυκό αεράκι,
το κλάμα σου, απόκοσμο,
στο έρημο εκκλησάκι.

Τον αδελφό μου πλήγωσα,
πονάει η ψυχή μου,
και τον Θεό τον ρώτησα,
πουλί να είν’ η ζωή μου.

Να φεύγω να μοιρολογώ,
τον πόνο μου στα δένδρα,
μέχρι που να ‘ρθει να τον δω,
στο φως του μια ημέρα.

Έλα αδελφέ μου μίλα μου,
να σε δω κοντά μου,
να σβήσεις απ’ την δίψα μου,
από τα βάσανα μου.

Και το πουλάκι μ᾽ έκανε,
απ’ την καρδιά να κλάψω,
να μείνω άγρυπνος κι εγώ,
μαζί του να στενάξω.

Και το αηδόνι ντροπαλό,
κελάηδησε την νύχτα,
να πέσω να αποκοιμηθώ.

Αδέλφι μου παντοτινό,
κοντά μου αχ, να σ᾽ είχα.