Φυσούσε χειμώνας αγκαθωτά
Τα μετάξια της νύχτας φούσκωναν και σκίζονταν
Απ’ τ’ άστρα έπεφτε πελιδνή μια λάμψη στάχτη
Κι ένας άνδρας με στόμα Θεού
Μέτρησε με την πλάτη του τον ουρανό
Κι εξέπνευσε βελούδινα
Κρατώντας μια αλέκιαστη σημαία από κόκκινο χορτάρι
Ένας κήπος γυμνώθηκε και τον χώνεψε
Ίδιον άγαλμα από πάγο
Τυλιγμένο με λεπτότητα από χώμα.