Αιρετική η πιθανότητα
του λινοτύπη μες στο αίμα μου
να κρώζει απ’ το μέρος του Κενού: «εις το επανιδείν χαρά μου»
−ακλόνητα αφερέγγυος−
μα να δεις που τον πιστεύω
και του βάζω στο στόμα ψωμιά φτυστά ποιήματα
με της αβύσσου τη μεμβράνη ακόμα στην σκληρή τους κόρα.
Ενίοτε πηδάω στο Κενό για να τον συναντήσω.
Με ένα ξερό φύλλο στο χέρι.

Ύστερα πάλι τα ίδια:
κατάχαμα σε χιόνι άρρητο
−με κράση τραγωδού−
της λεπτομέρειας να ξυρίζω το κεφάλι.