Φρυκτωρίες πυγολαμπίδων που φέγγουν μύθους

Στίλβει το γιασεμί στης νύχτας τον Καιάδα.

Πάλι στο μπαλκονάκι σου Τζουλιέττα υδραργυρίζεις

Κι εγώ, διαγώνια με υφαίνω στις σκιές

Πλεχτά ανεβαίνοντας

Στ’ αμίλητα κλαδιά σαν την αράχνη.

Εσύ, διαφάνεια ακατοίκητη, εσύ!

Κλέβεις το φως του φεγγαριού και με σκοτώνεις

Μ’ ένα καληνύχτα όλο θρύψαλα.

Ψέμματα πες μου πως αυτό είναι το τέλος

Κι ακούμπησε τα χείλη σου στο μήλο μου

Να ρίξω ρίζα στου κρεβατιού σου την αγνότητα

Να μη χτυπάει άλλοτο μηνίγγι στην τελεία

Να μην χτυπάει.