Βάγια κι Ωσαννά -λέει.

Έτσι γίνεται συνήθως στην αρχή κάθε Ερχόμενου.

Τα πλήθη τρέχουν αλαλάζοντας και ομνύουν, αχ με πόση ζέση ομνύουν!

Και λίγο αργότερα Αγωνίας και Πετεινού γωνία

Ιούδες τρίκαρδοι αναλαμβάνουν το μενού.

Ω, πολλά δε θα στοιχίσει

Κρασί ψωμί κι ένα φιλί.

Τριάντα αργυρά όλοι μαζί,

Περίπου δυόμισυ ασημένια το κεφάλι.

Γιατί αν το καλοσκεφτείς όλοι προδώσαν με τον τρόπο τους.

Κι ας μην το λένε.

Εποίησαν τις γαλαντόμες νήσσες οι δώδεκα,

Του τη φέρανε τού Ζηλωτή.

Μια συκομουριά του ‘βαλε θηλιά. Χάμω στα πόδια του αστράψαν τ΄αργυρά ριγμένα.

Η συνέχεια γνωστή:

Κοκορίκου ο πετεινός

Κοκορίκου ο πετεινός

Καοκορίκου ο πετεινός ‘’δεν τονε ξέρω, σας λέω, παρατάτε με’’

Η μέρα έρχεται, ο θάνατος έρχεται, ο Πέτρος φεύγει.

Μαύρα των δώδεκα τα δάκρυα εκ των υστέρων.

Μια Μαρία χαμένη. Δυο Μαρίες χαμένες. Και μια τρίτη Μαρία, του Κλοπά. Και τα μύρα ανέγγιχτα. Και ο Θωμάς άπιστος. Και όλοι ανάστατοι. Κι ο Πέτρος το καρύδι το σκληρό.

Χριστέ μου κεχρισμένε

Κι αν πήγες σαν πρόβατο στη σφαγή

Αμίλητος μόνος ταπεινός και φοβισμένος

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά,

Δε βλέπω να έχουν αλλάξει πολλά.

Αντίθετα όλα τα μοιράσανε κατά πως τους βόλεψε.

Την θυσία, την προδοσία, τα κέρδη.

Σε σταυρώνουμε και σε ανασταίνουμε

με την ίδια ευκολία που σε ραίνουμε βάγια κι ωσαννά.

Έτσι. Για τις γιορτές και τις εμποροπανηγύρεις.

Για το έθιμο βρε αδελφέ.

Και τα βάγια στη φακή..