Διαδρομή δίψας. Από το στέρνο ως τα χείλη σου
χρόνια τώρα
από τότε που βυθιστήκαμε στην Αμβέρσα
φορώντας ο ένας το σώμα του άλλου
ήταν άνοιξη δεν πατώσαμε πουθενά
και ας λύσσαγε το φεγγάρι
να ρίχνει τα δόντια του για να πιαστούμε.

Πουλιά που έχουν χάσει το φως τους τα λόγια
και η βραδιά ανταλλάσσει τη δύναμή της
με τραγούδια καμένα στην ούγια τους.
Στο μαντήλι τα μάτια σου συνεχίζουν να κλαίνε
κι εγώ πηγαίνω βόλτα το φεγγάρι με λουράκι.
‘Οταν με δαγκώνει στα πόδια, ξέρω
πως το έχω κακομάθει να το λέω με τ’ όνομά σου.