Νύχτα ψυχρή του Νοέμβρη
Χάρισε μου τα παγωμένα χείλη σου

Χάρισε μου το σώμα σου
Σκεπασμένο με τ’ άστρα

Κάμε να κυλήσει
Από τον ουρανό των χειλιών σου
Ο φωτεινός λόγος
Που πάντα περίμενα

Φέρε με πιο κοντά στην αληθινή ζωή
Χτες ακόμα ήμουνα παιδί
Που πίστευε στην αγαθότητα του χιονιού

Η κάμαρά μου είναι γεμάτη
Από τρομαγμένα βλέμματα
Από το πράσινο χορτάρι της αναμονής

Βοήθησέ με να μείνω απλός
Σαν ένα δέντρο μέσα στη θύελλα
Σαν ένα φύλλο που παραμιλεί

Τόσο απλός
Όπως το πρώτο βρύο της χρονιάς

Όπως το κέρινο φως
Γύρω απ’ τα δάχτυλα μιας πεθαμένης