Το σκοτάδι, ο θάνατος,
Είναι η μεγίστη απορία μας,
Η συντριβή του φτερού και του μίσχου,
Ένας ανήλεος καταιγισμός
Από θρυμματισμένα μάρμαρα,
Που μας σκεπάζουν.

Γι’ αυτό πασχίζουμε κάθε πρωί
Ν’ ανακαλύψουμε το φως,
Κι όπως απόκριση δεν παίρνουμε καμιά,
Δεν ξέρουμε αν το φως υπάρχει.
Κι αρχίζουμε ν’ αναζητούμε
Κάποια μορφή αγαπημένη,
Κάποιαν απίθανη μορφή,
Σα μια πτυχή μέσα στα σύννεφα,
Σαν ήχο απόκοσμης μουσικής.

Και λέμε τότε μέσα μας δειλά:
«Ίσως αυτή θα ’ναι το φως,
Η θαυμαστή κατάφαση που περιμένουμε,
Όπως εν’ άνθος που ξύπνησε
Μέσα στην έκπαγλη λευκότητά του,
Όπως το μαγεμένο πουλί,
Όπως του ρόδου η ομίχλη…»

Μα πάλι δεν ακούγεται
’Ίχνος απόκρισης κανένα,
’Εκτός από τον παφλασμό
Τον ατελεύτητο της νύχτας,
Εκτός από τα χείλη μας που σμίγουνε
Με τα πιο βάναυσα χείλη της νύχτας,

Δίχως απόκριση να παίρνουμε καμιά,
Δίχως ποτέ ν’ ανακαλύπτουμε το φως.