Πολύ αγάπησα τη σιωπή
Κι έφυγα πέρα μακριά
Στα ύφη στις οροσειρές
Πιο πέρα από τη θάλασσα
Προς τ’ ουρανού τα βάθη
Εκεί που χάνονται οι γραμμές
Οι φωτεινές των πλοίων
Για να ξανάρθω ένα πρωί
Όπου θα κατοικούν μονάχα σκιές
Ανάλαφρες
Φωνές τόσο απαλές
Όπως το χιόνι
Με πόρτες πάντα ορθάνοιχτες
Και μ’ ανθισμένες κλειδαριές