Με τι λόγια να μιλήσω
δίχως να σε αδικήσω
τίποτα μη σου στερήσω
όπως φρόντισες εσύ.

Που 'χεις στην παλάμη ήλιους
πρωτομάστορες του Μάη
κι η φωτιά σου σαν τελειώνει
δυο φωτιές ξαναγεννάει.

Σου 'χτισα στην πέτρα δρόμο
να διαβαίνει τ' όνειρό σου
να 'χεις γιο όλο τον κόσμο
να 'χεις αδερφό το γιο σου.

Που 'χεις την καρδιά δεμένη
στου ανέμου το αδράχτι
κι είναι η σέλα σου λυμένη
θαλασσοθρεμμένο άτι.

Θάλασσες και περιβόλια
στην καθάρια τη ματιά σου
και ζεστό ψωμί τα λόγια
που ζυμώνει η καρδιά σου.