Έκκληση
άπλωσε τα δυο της χέρια
να προλάβει να σκεπάσει
ότι μπορέσει απ’ την ανοικονόμητη ζωή της
ένα ρούχο της νύχτας όλο κι όλο
έφτασε να την καλύψει
έπεσε σεντόνι στα λόγια
ξέχασε τι ήθελε να πει
επιλεκτική λήθη
τώρα ακούει ήχους από εντοιχισμένα ρολόγια
το ρυθμικό τικ-τακ
εναρμονισμένο με τη φορά της κουνιστής πολυθρόνας
όταν κάθεται και συλλογάται τι είχε τι έχασε
και πόσα χρωστά ακόμα
μαζί με κάτι ακατανόητους ψίθυρους που ξεστομίζει
στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα
φτου ξελευτερία.