Με παραμελεί και τρελαίνομαι,
στην καρδιά της δεύτερος πάντα έρχομαι,
Με παραμελεί κι όλο χάνεται
κι ότι έχει άδικο δεν αισθάνεται.

Δεν εκτίμησε ποτέ και το φέρσιμό μου,
όμως έτσι ξύπνησε τον εγωισμό μου.
Αν δε θέλει μια αυτή δέκα δεν την θέλω,
δέκα δεν την σκέφτομαι, δέκα δεν την ξέρω.

Δεν παρακαλάω κι ούτε ξενυχτάω για λογαριασμό της,
δεν παρακαλάω, σκίζω και πετάω καθετί δικό της,
δεν παρακαλάω, σ’ άλλη αγάπη πάω και θα μετανιώσει.
Δεν αφήνω εδώ ό,τι αγαπώ να ισοπεδώσει.

Με παραμελεί κι αδιαφορεί,
για το τι αισθάνομαι μέσα μου γι’ αυτή.
Με παραμελεί μα κουράστηκα,
πως θα φτάναμε ως εδώ δε φαντάστηκα.

Δεν εκτίμησε ποτέ και το φέρσιμό μου,
όμως έτσι ξύπνησε τον εγωισμό μου.
Αν δε θέλει μια αυτή δέκα δεν την θέλω,
δέκα δεν την σκέφτομαι, δέκα δεν την ξέρω.

Δεν παρακαλάω κι ούτε ξενυχτάω για λογαριασμό της,
δεν παρακαλάω, σκίζω και πετάω καθετί δικό της,
δεν παρακαλάω, σ’ άλλη αγάπη πάω και θα μετανιώσει.
Δεν αφήνω εδώ ό,τι αγαπώ να ισοπεδώσει.