Πήρα τους δρόμους στις έντεκα η ώρα,
πηγ’ απ’ το σπίτι σου και σε ζητούσα.
Όπου φαντάζεσαι τηλεφωνούσα,
απ’ «Αυτοκίνηση» ως «Bora Bora».

Της μηχανής τα μπουζί καπνισμένα,
μού ‘πε η Αλίκη πως σ’ είδε στις έξι.
Ψάχνω ακόμα, κοντεύει να φέξει,
φώτα πορείας διαρκώς αναμένα.

Όλη τη νύχτα, πόσο μου έλειπες,
όλη τη νύχτα.
Παντου σε γύρευα, όλη τη νύχτα,
όλη τη νύχτα.

Ξαναγυρίζω στο Σύνταγμα πάλι,
το «Undertown» ανοικτό με ροκάδες.
Το Πρώτο Πρόγραμμα παίζει καντάδες,
έγιν’ η Αθήνα το μαύρο της χάλι.

Πάω για ύπνο, η μέρα αρχίζει,
πόσο ξεπέφτει κανείς άμα θέλει.
Σώμα και νους έχουν γίνει κουρέλι,
και μια συνείδηση π’ όλο με βρίζει.

Όλη τη νύχτα, πόσο μου έλειπες,
όλη τη νύχτα.
Παντού σε γύρευα, όλη τη νύχτα,
όλη τη νύχτα.

Όλη τη νύχτα, σε χρειαζόμουνα,
όλη τη νύχτα,
Και σε σκεφτόμουνα, όλη τη νύχτα,
όλη τη νύχτα.