Μία πίπα φιλντισένια
και μια μαύρη ταμπακιέρα
ήταν δώρα στην γιορτή μου
που μου έστειλες εσύ
και ένα σημειωματάκι
που μου γράφεις με αγάπη
σου τα στέλνω να θυμάσαι
ότι ζήσαμε μαζί

Όταν έβγαζα τσιγάρο
απ’ τη μαύρη ταμπακιέρα
ή απ’ την πίπα σαν τραβούσα
σε σκεφτόμουν συνεχώς
ένας πόνος με χτυπούσε
στην καρδιά μου δυνατός
κάθε ρουφηξιά και δάκρυ
ήταν κι αναστεναγμός

Τώρα πια τι να τα κάνω
αφού έχασα εσένα
θα τα πάρω να τα κάψω
σε ένα έρημο δεντρί
γιατί όσο θα καπνίσω
δε θυμάμαι και δακρύζω
και στο νου τα περασμένα
μου `ρχονται κάθε στιγμή